Odiseu
ou Ulises Foi un heroe da guerra de Troia. Rei de Ítaca. Foi o
ideador do cabalo de Troia, que permitiu a entrada dos gregos nesa
cidade.
Após
a derrota dos troianos el iniciou unha
viaxe de volta para a
súa
terra. Despois
de moitas tempestades e apuros el e a
súa tripulación
chegaron a unha
illa. O lugar parecía ata un paraíso con árbores frutíferas que
alí crecían sen necesidade de coidados. Eles só non sabían
que esta era a illa dos cíclopes, xigantes cun só ollo no medio
da testa. Nesta illa eles encontraron unha
caverna, entraron nela e descubriron
alá
dentro cabras e queixos, e comezaron a se alimentar con eles. Mais
a caverna tiña dono, o cíclope Polifemo, fillo do deus do mar
Poseidón. Este chegou á tarde á súa casa e fechou a entrada
cunha pedra xigantesca. Ao percibir a presenza dos homes preguntou:
-
Quen sodes vós, que invadides a caverna de Polifemo?
Ulises
respondeu:
-Somos
gregos, participamos da guerra de Troia e desexamos retornar ás
nosas casas. Estamos cansados e famentos. Por iso pedimos túa
hospitalidade. Lembre-te que os deuses protexen a quen dá abrigo a
quen o precisa.
O
monstro agarrou un daqueles homes e dixo:
-Vouvos
mostrar a miña hospitalidade.
Levantou
entón o tal home e o devorou. Despois
diso adormeceu.
Na
mañá seguinte ele devorou outros dous homes. Nese momento Ulises
pensou en matar o ciclope, mais
lembrou-se
de que só el tería
forzas para retirar a pedra que fechaba a entrada da caverna. Após
devorar estes dous homes, Polifemo saíu
da caverna. Foi aí que Ulises tivo unha
idea. Encontrou un pau ben groso dentro daquela caverna e coa
axuda dos
seus homes fixo
nel unha
punta
ben fina. Despois
escondeuno.
À
noite, cando Polifemo voltou devorou máis dous gregos. Ulises
trouxera viño, e dixo ao monstro:
-E
agora que tal experimentar a bebida dos deuses?
Polifemo
preguntou:
-Que
bebida é esa?
Ulises
entón ofreceu o viño a el.
-Proba,
teño certeza que gustarás del -dixo Ulises.
Polifemo
gustou moito do viño e preguntou:
-Cal
é o nome deste que me ofrece unha bebida tan excelente?
-O
meu nome é ninguén -falou Ulises.
O
ciclope pediu máis. Bebeu tanto que acabou embriagado e adormeceu.
Rapidamente, en canto o monstro durmía, Ulises e seus compañeiros
fixeron unha
fogueira e aqueceron o pau que el tiña escondido. Despois
espetárono no ollo de Polifemo.
Cego
e desesperado, Polifemo comezou a gritar:
-Valédeme,
fun ferido.
Os
seus irmáns que estaban do lado de fora da caverna preguntáronlle:
-Quen
te feriu, meu irmán?
El
respondeu:
-Ninguén
me furou o ollo.
Eles
pensaron que o
seu
irmán estaba tolo e marcharon.
Apalpando
as paredes, Polifemo retirou a pedra que fechaba a caverna e colocaba
a man sobre cada unha
das ovellas que saía para ter certeza de que os homes non
escaparían. Ulises tivo a idea de amarrar tres carneiros un ao lado
do outro. Os carneiros dos lados servían de protección
e embaixo do carneiro do medio
saía un
home agarrado.
Así todos pasaron por Polifemo. Cando xa estaba dentro do navío,
Ulises dirixiu unha
provocación
a Polifemo, dicindo:
-O
meu verdadeiro nome é Ulises, fillo de Laertes, rei de Ítaca, e se
nos tiveses tratado con máis cortesía non estarías agora co ollo
furado.
Polifemo,
cheo
de furia,
implorou a Poseidon:
-Pai
Poseidon, fai que Ulises teña unha viaxe longa e chea de
dificultades. Que todos os seus compañeiros morran no camiño e que
el volte para casa só e miserábel.
Nun
aceso de rabia Polifemo tirou unha
inmensa
pedra na auga que formou unha
onda xigantesca. Odiseu quedou
espantado coas palabras do ciclope.
A
intelixencia de Ulises garantiu a supervivencia dos
seus amigos. Mais
axiña descubriu que o pedido de Polifemo foi atendido.
Adaptación tomada de
